Τις ζητωκραυγές που ξέσπασαν με την λήξη της κατοχής στην Ελλάδα διαδέχτηκαν τα Δεκεμβριανά και ο εμφύλιος. Ο Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985), Έλληνας ποιητής και ζωγράφος, μα άνθρωπος του κόσμου και της εποχής του, συγκλονίζεται από τα γεγονότα του αδελφοκτόνου πολέμου. 

   Ο Κωστής Αργυριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981. Σπούδασε φωτογραφία με υποτροφία στο ESP και μαθήτευσε κοντά στον Στράτο Καλαφάτη. Βιοπορίζεται από τη φωτογραφία.

     Εξέδωσε την πρώτη του φωτογραφική εργασία με τις εκδόσεις Άγρα. Έχει συμμετάσχει σε φωτογραφικά βιβλία, ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ όπως το ''Thessaloniki: Looking at time through moments: photographs 1900-2017",  Μουσείο Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο Βερολίνο, το Festival Circulation(s), Παρίσι, το Balkans Today. The present of a wounded landscape,  Αθήνα το Estate Fotografia Siracusa Festival, Συρακούσες, το Project 102,  Παρίσι. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας.

    Η Ράνια Ράγκου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η δουλειά της, παρότι αδιαμφισβήτητα ζωγραφική, συγκεντρώνει όλη την εμπειρία των νέων μέσων, από την ψηφιακή φωτογραφία και το ψηφιακό collage, μέχρι τις εγκαταστάσεις, το video και τον κινηματογράφο. Με σπουδές στη ζωγραφική, τη Video Art και τις ηχητικές εφαρμογές, η Ράγκου ενσωματώνει στις συνθέσεις της πολλά διαφορετικά στοιχεία από το χώρο της σύγχρονης εικονογραφίας, της διαφήμισης, της τηλεόρασης και των υπολογιστών, για να δημιουργήσει δικές της αναπαραστάσεις, συχνά δυσανάγνωστες και ιλιγγιώδεις, αλλά οπωσδήποτε ξεχωριστές, στο πλαίσιο μίας εννοιολογικής τέχνης.

    Χρησιμοποιώντας διάφορα ηλεκτρονικά μέσα και εφαρμογές, κρατά τις δικές της «σημειώσεις» και δημιουργεί τα δικά της ψηφιακά προσχέδια. Εν συνεχεία, όπως αναφέρει και η ίδια, έρχεται το στοίχημα να αναπαράγει με παραδοσιακά μέσα κάτι που σχεδιάστηκε με ηλεκτρονικό τρόπο.

    Ο Σωτήρης Πανουσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., από όπου και αποφοίτησε το 1993. Συνέχισε με Μεταπτυχιακές σπουδές (MA in Fine Arts) στο Goldsmiths College, University of London (1996). Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Έχει στο ενεργητικό του πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων, ενώ τα τελευταία είναι διδάσκων (EEΠ) στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

   Στα έργα του Σωτήρη Πανουσάκη συναντάμε φωτεινές επιγραφές και βιτρίνες καταστημάτων, όπως τις φωτογραφίζει ο ίδιος καλλιτέχνης. Το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει, όχι για να εντείνει στην ατμόσφαιρα του αστικού τοπίου το αίσθημα της μοναξιάς και του φόβου, αλλά για να επιτείνει την ένταση των μηνυμάτων που δέχεται ο άνθρωπος στο πλαίσιο του σύγχρονου καταναλωτισμού.

     Η Pop Art, επηρέασε καθοριστικά το έργο πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών και αποτέλεσε σημαντική ενίσχυση για την τέχνη της διαμαρτυρίας και τον Κριτικό Ρεαλισμό, ωστόσο δεν έδωσε αντιπροσωπευτικά παραδείγματα στην Ελλάδα, όπως αυτά που συναντάμε στην Αμερική και στη Βρετανία. Παρέσχε, όμως, στους καλλιτέχνες μία ευρεία γκάμα νέων προς χρήση τεχνικών, που απομακρύνονταν από τους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας της τέχνης και την «μπόλιασε» με δόσεις αμφισβήτησης και κριτικής διάθεσης. Μία καλλιτέχνις που βρέθηκε κοντά στην Pop, τόσο ως προς τις τεχνικές που χρησιμοποίησε, όσο και ως προς το πεδίο άντλησης του υλικού της και τα μηνύματα της τέχνης της, ήταν η Χρύσα Ρωμανού (1931-2006).

     Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε χαρακτική με υποτροφία στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας (1963-1968) και εν συνεχεία πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη ζωγραφική (1970-1976) στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες μέχρι το 1994, οπότε και εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας.

     Η φωτογραφική αισθητική επηρέασε το έργο του Ψυχοπαίδη, ιδιαίτερα στα πλαίσια μιας στρατευμένης τέχνης, την εποχή της Δικτατορίας. Ως ιδρυτικό μέλος της ομάδας των Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών, αλλά και αργότερα, έδωσε πολλά τέτοια δείγματα δουλειάς και συνέχισε τους πειραματισμούς του, επηρεασμένος από τη φωτογραφία και τις μεθόδους της. Στο έργο του με τίτλο Τρεις σημειώσεις της ιστορίας της τέχνης, του 1976, ενσωματώνει ένα αυτούσιο απόσπασμα ασπρόμαυρου φιλμ στη σύνθεσή του, με στόχο να δώσει και πάλι έμφαση στη βία και στο τρόπο που προβάλλονται σκηνές επίκαιρων γεγονότων από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

    Οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις του Εμφυλίου και της δεκαετίας του ’50, ήταν ακόμη νωπές στη μνήμη για την Ελλάδα του ’60, που προσπαθούσε να διαμορφώσει μία ταυτότητα δυτικού, σύγχρονου και ευνομούμενου κράτους. Ενώ προς το παρόν η άνοδος του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία το 1964, δείχνει να τηρεί τις αποστάσεις ασφαλείας από τα άκρα και να δίνει τα εχέγγυα για το άνοιγμα της χώρας προς τη Δύση, τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου ακολούθησαν η Αποστασία, το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών και η επιβολή της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967. Μέσα σε ατμόσφαιρα φόβου, διχασμού και εσωστρέφειας, η Ελλάδα πορεύεται ακρωτηριασμένη για τα επόμενα επτά χρόνια. Σημαντικοί άνθρωποι της εποχής, πολλοί προερχόμενοι από το χώρο της τέχνης και της διανόησης, καταφεύγουν εκούσια, αλλά δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς ακούσια, στο εξωτερικό.

    Ο Nikos ή Νίκος Κεσσανλής (1930-2004), είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης, που συνδέθηκε περισσότερο από κάθε άλλο σύγχρονό του με τη φωτογραφία και τα μέσα της. Πιστεύοντας στο ρόλο και τη σημασία της φωτομηχανικής, διαμόρφωσε ένα ξεχωριστό είδος έκφρασης και μία νέα εικονογραφία, βασισμένη στη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας συμβάλλοντας σημαντικά στην αποδοχή της φωτογραφίας ως τέχνης, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται από το θεσμό των μουσείων και των γκαλερί. Όπως σημειώνει ο Θανάσης Μουτσόπουλος: “ο Νίκος Κεσσανλής θα είναι ένας από τους πρώτους Έλληνες εικαστικούς καλλιτέχνες, αν όχι ο πρώτος, που θ’ ανοίξουν διάλογο με το χώρο της ‘καθαρής’ φωτογραφίας. Και η αλήθεια είναι ότι δημιουργοί όπως αυτός βρήκαν μια νέα φιλοσοφική ανάγνωση του μέσου της φωτογραφίας σε μια εποχή (των ’60) που νέες τεχνολογίες κάθε είδους προέλαυναν με μανία”[1].